„Opowiadania bizarne” Olga Tokarczuk

Tego nazwiska chyba nikomu nie muszę przedstawiać? Któż nie zna Olgi Tokarczuk - naszej laureatki Literackiej Nagrody Nobla. Jeszcze jesienią zaczęłam czytać „Podróż ludzi Księgi” i już wtedy byłam pod wrażeniem jej stylu i tego, jaką tworzy treść. Teraz sięgnęłam po „Opowiadania bizarne”, które z pewnością na długo zostaną w mojej pamięci.

Francuskie słowo bizarre znaczy: dziwny, ale też śmieszny i niezwykły. I taki właśnie jest zbiór dziesięciu opowiadań Olgi Tokarczuk. Są dziwne i niezwykłe, ale przy tym zachwycają swoją treścią i przesłaniem. Skłaniają do refleksji nad przemijaniem, nad swoim postępowaniem wobec otaczających nas istot. Niektóre z nich mają w sobie nieco elementów grozy czy fantazji. Każdy czytelnik zdaje się znaleźć tutaj coś dla siebie.

Raczej nie przepadam za krótką formą. Przynajmniej tak było, zanim sięgnęłam po „Opowiadania bizarne”. Każde z nich jest inne, ale każde wspaniałe. Zaskoczyło mnie, że czytało mi się je wyjątkowo lekko i przyjemnie. Spodziewałam się dość trudnej w odbiorze lektury.  Fakt, nie wszystko jest tu oczywiste, ale jeśli tylko przez chwilę zastanowimy się, co właśnie przeczytaliśmy, dojdziemy do bardzo ciekawych wniosków. 

Chociaż podobały mi się wszystkie opowiadania, najbardziej urzekły mnie: „Zielone Dzieci” i „Transfungium”. Urzekły mnie swoją fantazją i alternatywną rzeczywistością, która zdaje się być tutaj naturalna. Urzekły mnie swoim nawiązaniem do natury. Jestem pod ogromnym wrażeniem tego, w jaki sposób pani Olga Tokarczuk przeplotła tę fikcję z realnym, znanym nam światem.

„Opowiadania bizarne” polecam wszystkim, a zwłaszcza tym, którzy do tej pory nie sięgnęli po twórczość naszej noblistki. Czytając choć jedno opowiadanie będziecie wiedzieć, czy twórczość pani Tokarczuk przypada do Waszego gustu, czy też nie. Osobiście zachęcam do tego, aby dać jej szansę. Opowiadania zachwycają zarówno treścią, jak i stylem. To literacka uczta, o której długo nie da się zapomnieć. 

Wydawnictwo Literackie